Akademik Veri Yönetim Sistemi
Tezin Türü: Yüksek Lisans
Tezin Yürütüldüğü Kurum: Marmara Üniversitesi, Avrupa Araştırmaları Enstitüsü, Türkiye
Tezin Onay Tarihi: 2008
Tezin Dili: İngilizce
Öğrenci: AYDIN ATILGAN
Danışman: Sibel Özel
Özet:AVRUPA TOPLULUKLARI ADALET DİVANI’NA BİREYSEL ERİŞİM Bireyler Avrupa Topluluğu hukukunun bir süjesi olup bunun bir sonucu olarak Topluluk hukuku tarafından kendilerine bağlayıcı hukuki tasarrufların hukuki denetimi ve Topluluğun tasarrufları ya da fiileri nedeniyle ortaya çıkan zararların tazminini talep etme hakkı tanınmıştır. Bunu gerçekleştirmeye yönelik olarak bireylerin Avrupa Topluluğu kurucu antlaşmalarında düzenlenen iptal davası, hareketsizlik davası ve tazminat davası gibi doğrudan dava yollarıyla Avrupa Toplulukları Adalet Divanı’na erişimleri mümkün olmaktadır. Fakat bireylerin Divan’a doğrudan erişim yolları gerek kurucu antlaşma metinleri ve gerekse bu alanda Divan’ın geliştirmiş olduğu içtihatlarla belirli kriterlere tabi olup üye devletlere ve Topluluk kurumlarına tanınan dava açma koşullarıyla karşılaştırıldığında son derece sınırlıdır. Konu, Divan’ın bu alandaki önemli kararlarına değinilerek incelenmekte, bireylerin dava açma koşullarına ilişkin Divan uygulamasının geçmişte günümüze geçirdiği aşamalar ortaya konulmaktadır. Bununla birlikte, Divan’ın uygulamasına ilişkin doktrinde ortaya çıkan eleştiri ve tartışmalara yer verilmektedir. ABSTRACT Individuals are one of the subjects of the European Community Law and as a result of that they are granted the right of the judicial review of the legally binding measures of the Community and compensation of the damages caused by the Community measures and acts. To achieve this, the individuals may access the European Court of Justice through the action for annulment, the action for failure to act and the action for damages which are the direct actions governed by the establishing Treaties of the Community. However, locus standi of the individuals for direct actions is subject to the criteria constituted by the establishing Treaty provisions and the case law provided by the Court and considerably restricted in comparison with the locus standi of the Member States and the Community Institutions. The issue is analyzed attributing the significant decisons of the Court in this field and the Court’s practice for the admissibility conditions of individual access thus far is betrayed. Besides, the critics and the debates on the Court’s practice in the doctrine is argued.