Salgın hastalıklara dair literatür ilk bakışta her ne kadar daha çok sağlık ve tıp alanı ile ilişkilendirilse de özellikleCOVID-19 sürecinde karşılaşılan zorluklar ve bu zorlukları aşma yöntemleri, multi-disipliner bir yaklaşımıngerekliliğine işaret etmiştir. Toplumların kültürleri, siyasal yaklaşımları, kentleşme biçimleri ve sosyal etkileşimleripandemi ile mücadele yollarının belirlenmesinde ve bu yöntemlerin başarısına katkı sunmaktadır. Salgın hastalıklarayönelik tarihsel veri ve deneyim, hastalıklara dair önceden yapılmış planlamaların ve çok yönlü bir hazırlığın,toplumların, bütün aktörleriyle, hem içinde bulundukları zorluklarla başa çıkmasını kolaylaştırdığını hem de onlarıgelecekteki muhtemel krizlere hazırlamada etkili olduğunu göstermektedir. Bu bağlamda, elinizdeki makale,COVID-19 sürecinden hareketle, daha çok teorik bir çerçeve içinde bir metin analizi yaparak şimdi ve geleceğe dairtoplumsal, siyasal, kültürel ve dijital bir perspektif sunmayı hedeflemektedir. Bu bakış açısını sunarken pandemi ilemücadele yöntemlerinin çok yönlü olması gerekliliğinden yola çıkarak bu süreçteki kriz yönetimine, kültüreletkileşimlere, politika yapıcıların kararlarına dair bir kuramsal değerlendirme yapmayı amaçlamaktadır. İlgilialandaki “yenilik” nedeniyle bir tür “ön literatür” çalışması olarak da nitelendirilebilecek bu makale; (a) Türkiye’deotoritelerin kriz yönetimi konusundaki deneyimlerine, (b) bir öğrenme eğrisi olarak epidemi ile oluşan sosyo-politikve kültürel tecrübeye ve (c) daha çok sosyal medya ve çevrimiçi (akıllı) korona-virüs uygulamaları etrafındakonuşulan “gözetim” (surveillance) toplumu ve dijital kültür konularına yoğunlaşmaktadır.