Öz Sanayi devrimi ile başlayan teknolojik rekabete dayalı üstünlük, her aşamada bölgeselleşme stratejilerini yedeğinde bulundurmuştur. Öncelikle sınır komşuları ve diğer bölge ülkeleri üzerinde etkinlik kurma, ekonomik pazar ve hammadde kaynağı yanında bu ülkeleri siyasi ve askeri olarak kendi çıkarları doğrultusunda yönlendirme politikalarına günümüzde kısaca bölgeselleşme denilmektedir. Bölgeselleşme ile her ne kadar “aynı coğrafyayı paylaşan komşuların karşılıklı işbirliği ve entegrasyon süreçlerinde hepsinin refahının artırılması” kastedilmekte ise de uygulamada bir patron ülkenin son sözü söylemesi hemen bütün örneklerde dikkati çekmektedir. Netice itibariyle refahı paylaşmadan çok patron ülke/ülkelerin uygun gördüğü miktarda çevre ülkelerine aktarma sözkonusu olabilmektedir. Avrasyacı stratejiler, daha çok ABD ve Batı Avrupa öncülüğündeki bölgeselleşme/küreselleşme aktörlerine karşı bir “bölgeselleşme” stratejisi olarak kabul edilmektedir. Teoride Atlantikçi yayılmaya karşı savunma hattını koruma hedef alınmakla birlikte, özellikle Gürcistan’a müdahale ve Ukrayna’daki gelişmeler sonrasında AB de Avrasyacı stratejilerin hedef tahtasındaki yerini almıştır. Bu bağlamda AB’nin, dışarıda kalanlar aleyhine politikalarına ve ABD önderliğinde küreselleşme stratejilerine karşı, Türkiye, Rusya ve Çin önderliğindeki KEİ, AVRASYA EKONOMİK BİRLİĞİ ve ŞİÖ örgütleri ele alınmakta, bunların “bölgeselleşme” araçları olarak ne derece başarılı oldukları tartışılmaktadır. Anahtar Kelimeler: Avrasyacılık, Bölgeselleşme, Karadeniz Ekonomik İşbirliği Örgütü (KEİ), Avrasya Ekonomik Birliği (AEB), Şanghay İşbirliği Örgütü (ŞİÖ)