Workers as Petitioners: Discursive Practices of Iranian Textile Workers, 1906-1941


Afacan S.

Cihannüma Tarih ve Coğrafya Araştırmaları Dergisi, cilt.6, sa.2, ss.157-177, 2020 (Hakemli Dergi)

Özet

Bu çalışma 1920 ve 1930’lara özel olarak eğilmek kaydıyla, 1906 Anayasal Devrimi’nden Rıza Şah döneminin sonuna tekabül eden 1941 yılına kadar olan sürede İran işçilerinin söylemsel pratiklerini ve devletle olan ilişkilerini analiz etmektedir. Her kadar sendikalar ve diğer işçi örgütleri gibi organize oluşumlar yahut grevler gibi kolektif işçi eylemleri İranlı işçilerin devletle olan ilişkilerini incelemek açısından önemli olsa da toplam sayılarına nazaran, en azından incelenen dönemde, işçilerin ancak küçük bir bölümü bu tarz oluşum ve eylemlerde yer almıştır. Bu nedenle eldeki makale, daha yaygın ve çatışmacı olmayan bir emek aktivizmi türü ve aynı zamanda çoğunlukla riayetkâr bir üslupla devletle çalışma ve yaşam koşullarının pazarlığını yapma kanalı olarak işçilerin dilekçelerini ele almaktadır. Temel olarak makalede, her şeyden önce en geniş anlamıyla işçi sınıfının söylemsel oluşumunun maddi oluşumuna takaddüm ettiği öne sürülmektedir. Ayrıca, işçilerin grev yapmıyor oluşu illaki devlet politikaları karşısında pasif alıcı konumunda bulundukları anlamına gelmediği için, Eric Hobsbawm’ın ifadesiyle işçilerin sistemi nasıl “asgari zararlarına” getirmeye çalıştıklarını göstermek için çoğu tekstil işçilerine ait olmak üzere işçi dilekçeleri tetkik edilmiştir.