Türk Borçlar Kanunu (TBK) m. 186’ da devrin hükümleri içerisinde ‘İyiniyetle yapılan ifa’ başlığı altında alacağın devredildiği, devreden veya devralan tarafından borçluya bildirilmemişse, borçlunun, önceki alacaklıya; alacak birkaç kez devredilmişse, son devralan yerine önceki devralanlardan birine iyi niyetle ifada bulunarak borcundan kurtulacağı düzenlenmektedir. Hükmün lafzı dikkate alındığında tekil bir devir durumunun yanı sıra alacağın her bir devralan tarafından tekrar devredilmesine karşılık gelen zincirleme devir olasılığında da borçlunun önceki devralanlardan birine ifada bulunarak borçtan kurtulabileceği anlaşılmaktadır. Öte yandan hükmün lafzı, aynı alacağın alacağı devreden tarafından birden çok kişiye devredilmesi anlamını taşıyan çoklu devir durumunda borçlunun gerçekte hak sahibi olmayan bir devralana ifada bulunarak borçtan kurtulması olasılığını kapsamıyor görünmektedir. Oysaki kaynak İsviçre Medeni Kanunu’nda TBK m. 186 hükmüne karşılık gelen Art. 167 OR hükmünün lafzının her iki olasılığı da kapsar şekilde kaleme alındığı dikkat çekmektedir. Bunun dışında TBK m. 186’nın gerekçesinde hükümde herhangi bir değişikliğe gidilmediği belirtilmektedir. Ancak önceki Borçlar Kanunu’nda TBK m. 186 hükmüne karşılık gelen Borçlar Kanunu (BK) m. 165’in lafzına bakıldığında TBK m. 186’ dan farklı bir ifadeye sahip olduğu görülmektedir. Bu bağlamda çalışmada TBK m. 186 hükmünün kaynak kanun ve hükmün gerekçesi ışığında nasıl anlaşılması gerektiği incelenecektir.
Art. 186 of the Turkish Code of Obligations regulates under the heading ‘Performance in good faith’ that if the transfer of the receivable has not been notified to the debtor by the transferor or transferee, the debtor will be released from its obligation by performing in good faith to the previous creditor; if the receivable has been transferred several times, to one of the previous transferees instead of the last transferee. Considering the wording of the provision, it is understood that the debtor may be relieved of the obligation by performing to one of the previous transferees in the case of a single transfer as well as in the case of a chain transfer, which corresponds to the re-transfer of the receivable by each transferee. On the other hand, the wording of the provision does not seem to cover the possibility that the debtor may be relieved of its obligation by performing to a transferee who is not actually the rightful owner in the case of multiple transfers, which means the transfer of the same receivable to more than one person by the transferor. However, it is noteworthy that the wording of Art. 167 OR, which corresponds to Art. 186 of the Turkish Code of Obligations, is written in a way to cover both possibilities. Apart from this, it is stated in the preamble of Art. 186 of the Turkish Code of Obligations that the provision has not been amended. However, when the wording of Art. 165 of the previous Code of Obligations, which corresponds to Art. 186 of the Turkish Code of Obligations, is examined, it is seen that it has a different wording than Art. 186 of the Turkish Code of Obligations. In this context, the study will examine how Art. 186 of the Turkish Code of Obligations should be understood in light of Art. 167 OR and the preamble of the provision.
