Bu çalışma ekonomik faaliyetlerin ve süreçlerin hangi yerlerde nasıl gelişim gösterdiğini aynı zamanda bu gelişimin nüfus merkezlerini nasıl dönüştürdüğünü detaylı bir şekilde inceleyen tarihi ekonomik coğrafya perspektifiyle, XIX. yüzyılın ilk yarısında Üsküdar kazasına bağlı Kanlıca ve İncir köylerindeki mesleki ihtisaslaşma örüntülerini, nüfus defteri verileri üzerinden ele alıyor. Ülkemizde tarihi ekonomik coğrafya alanında yapılan çalışmaların sınırlı olması, bu araştırmanın önemini artırmaktadır. İki köy arasındaki sektörel olarak meslek dağılımının farklılığı, mekânın mesleki ihtisaslaşma örüntüleri üzerindeki etkisinin sorgulanmasına yol açmış ve çalışmanın temel sorusu olarak “Mekânın mesleki ihtisaslaşma örüntüleri üzerindeki etkisi nedir?” şeklinde belirlenmiştir. Araştırma kapsamında, 181 numaralı nüfus defteri kullanılarak köylerdeki meslek grupları ve sektörel dağılımları analiz edilmiştir. Kanlıca ve İncir köylerinin seçilmesinde, iki köyün coğrafi yakınlığına rağmen mesleki ve ekonomik açıdan farklı örüntüler sergilemeleri etkili olmuştur. Kanlıca köyünün Üsküdar kaza merkezine ve Suriçi’ne (İstanbul’a), dolayısıyla ticari ve ekonomik faaliyetlere daha yakın konumu, ona avantaj sağlarken; İncir köyü, daha izole konumu sebebiyle birincil ekonomik faaliyetlere (tarım) odaklanmıştır. Kanlıca köyünde, denizle ilişkili meslekler (kayıkçılık, kireç kayıkçılığı, kalafatçılık, vb.) baskın hale gelmiştir. Bu meslekler, köyün ekonomik yapısının çeşitlenmesine ve ticari ilişkilerinin güçlenmesine katkı sağlamıştır. Nüfusun %67’si üçüncül sektörde (hizmet sektörü) çalışmaktadır. Kanlıca’nın ulaşım ağı içerisinde, özellikle denizyolu ulaşımında etkin bir noktada olması, ekonomik faaliyetlerin yoğunlaşmasını sağlamıştır. Bu sayede, Kanlıca yoğurdunun ün kazanarak Suriçi’ne kadar götürülmesi mümkün olmuştur. İncir köyünde ise, tarımsal faaliyetler (rençberlik, bağcılık) ön plana çıkmış ve nüfusun %73’ü birincil sektörde faaliyet göstermektedir. Köyün görece izole konumu ve Avrupa yakasına olan uzaklığı, ekonomik çeşitliliğin sınırlı kalmasına yol açmıştır. İncir köyü, geleneksel ekonomik yapısını koruyarak tarıma dayalı bir yaşam sürdürmüştür. Bu durum, köyün ekonomik faaliyetlerinin daha geleneksel bir yapıda şekillenmesine neden olmuştur. Sanayi öncesi toplumlarda ve bir tarım imparatorluğu olan Osmanlı ülkesinde köyler, birincil ekonomik faaliyet kollarının ön plana çıktığı alanları tanımlar. İncir köyü genel kanıya uygun olarak birincil sektörün baskın ekonomik faaliyeti oluşturduğu bir köy olarak ortaya çıkmıştır. Fakat Kanlıca’da birincil ekonomik sektörden ziyade üçüncül sektör daha baskındır. İki komşu köy olan Kanlıca ve İncir’deki ekonomik faaliyetlerin belirgin farklılığına bakıldığında Osmanlı ülkesinde, kırsal alanda dahi genel paradigmaya uymayan durumlar söz konusu olabilmektedir. Bu durum zamansal ve mekânsal manada sanayi öncesi köyü (sosyal ve ekonomik bağlamıyla) yeniden düşünmemiz gerektiğini göstermektedir.
This study examines, from a historical economic geography perspective that analyzes in detail how economic activities and processes develop in specific places and how this development transforms population centers, the patterns of occupational specialization in the villages of Kanlıca and İncir, which were part of the Üsküdar district in the first half of the 19th century, based on census register data. The sectoral differences in occupational distribution between the two villages have led to questioning the impact of location on patterns of occupational specialization, and the main research question of the study has been determined as: “What is the impact of location on patterns of occupational specialization?” The selection of Kanlıca and İncir villages was influenced by the fact that, despite their geographical proximity, they exhibit different patterns in terms of occupation and economy. Kanlıca village’s closer proximity to the Üsküdar district center and Suriçi (Istanbul), and thus to commercial and economic activities, provided it with an advantage, while İncir village, due to its more isolated location, focused on primary economic activities. In Kanlıca village, sea-related professions became predominant. These professions contributed to diversifying the village’s economic structure and strengthening its commercial relations. 67% of the population work in the tertiary sector. Kanlıca’s effective position within the transportation network, especially in maritime transportation, facilitated the concentration of economic activities. In İncir village, on the other hand, agricultural activities came to the forefront, and 73% of the population is engaged in the primary sector. The village’s relatively isolated location and its distance from the European side have led to limited economic diversity. İncir village has maintained its traditional economic structure, sustaining a life based on agriculture. This situation has caused the village’s economic activities to be shaped in a more traditional manner. In pre-industrial societies and in the Ottoman Empire, which was an agrarian state, villages are defined as areas where primary economic activities are prominent. İncir village emerged as a village where the primary sector constitutes the dominant economic activity, in line with the general belief. However, in Kanlıca, the tertiary sector is more dominant than the primary sector. Considering the significant economic differences between the two neighboring villages of Kanlıca and İncir, it becomes evident that situations not conforming to the general paradigm can occur even in rural areas within the Ottoman Empire. This indicates that we need to rethink the pre-industrial village in temporal and spatial terms.
