Buruciye Medresesi, Sivas’ta aynı tarihte, 1271’de inşa edilen üç önemli medreseden birisidir. Vakıf yapısı olan medrese, Cumhuriyet Dönemi’nde özgün işlevini sürdüremez hale gelmiştir. Dönemin yasaları gereği yapının bakım onarım sorumluluğu Maarif Vekaleti Eski Eserler ve Müzeler Müdürlüğü’ndedir (EEMGM). Günümüzde Kültür ve Turizm Bakanlığı bünyesinde Kültür Varlıkları ve Müzeler Müdürlüğü adıyla varlığını sürdüren bu kurum, 1957 tari- hinde çıkarılan 7044 sayılı kanuna kadar tüm medrese yapılarının olduğu gibi Buruciye Medresesi’nin de sorumluluğunu üstlenmiştir. “Aslında Vakıf Olan Tarihi ve Mimari Kıymeti Haiz Eski Eserlerin Vakıflar Umum Müdürlüğüne Devrine Dair” adlı bu kanundan önce 1956 yılında yapının koruma çalışmaları başlatılmıştır. Ancak kanun yapının onarım sürecini doğrudan etkilemiş, restorasyonunu yürütme sorumluluğu EEMGM’den Vakıflar Genel Müdürlüğü›ne geçmiştir. Bu değişim, onarımın yarıda kalmasına sebep olmadan, kurumların ortak çalışmasıyla tamamlanmıştır. Restorasyonda Vakıflardan Mimar Ali Saim Ülgen, EEMGM’den Arkeolog Mahmut Akok gibi dö- nemin önemli iki aktörü yer almıştır. Buruciye Medresesi’nin 1956- 68 yıllarında süren uzun soluklu onarım çalışması, ülkemiz koruma tarihinin gelişiminin önemli bir kesitini sunmaktadır. Ayrıca dönemin koruma anlayış ve tekniğinin okunabileceği önemli müdahaleler gerçekleştirilmiştir. Buruciye Medresesi’nin bu önemli restorasyonunu mercek altına alan bu çalışmada, dönemin şartlarını dikkate alarak değerlendirme yapılması ve yapının gelecek onarımları için ayna tutulması hedeflemektedir.