Sinema daha ilk günlerinden itibaren birçok alanla olduğu gibi tarihle de ilgilenmeye
başlamış, tarihsel olay ve kişiler yönetmenlerin en popüler konularından
biri olmuştur. Sinemada tarihsel temsillere yer verilmesi zaman içinde akademik
tarihçilerin de ilgisini çekmiş ve bu durum tarihçileri, danışmanlık, belgesellerde
uzman konuk olma ya da akademik film incelemeleri yapma gibi çeşitli
biçimlerde sinemacılarla iş birliği yapmaya ya da bu alanda eserler vermeye yöneltmiştir.
Tarihçiler ve sinemacılar arasında kurulan bu iletişim “Tarihsel film
nedir?”, “Yazılı tarih ile sinemasal tarih arasında nasıl bir ilişki ya da ne gibi bir
fark vardır?” ve “Yazılı tarihi bir ayna değil de bir inşa kabul edersek, filmdeki
tarihin gerçeklikle ilişkisi nedir?” sorularını doğurmuştur. Nasıl ki yazılı tarihi
birtakım kategorilere ayırmak mümkün ise “filmdeki tarihi” de “drama olarak
tarih”, “antidrama olarak tarih”, “kahramansız tarih”, “gösteri olarak tarih”, “makale
olarak tarih”, “kişisel tarih”, “sözlü tarih”, “postmodern tarih” gibi birtakım
kategorilere ayırmak mümkündür. Ancak bu makalede sinemadaki tarih temsilleri,
“drama olarak tarih”, “belge olarak tarih” ve “deney olarak tarih” olmak üzere
üç geniş kategoriye indirgenmektedir. “Drama olarak tarih”, filmde gerçek ya da
kurgusal karakterlerin tarihi ortamda dramatize edilmesiyle oluşturulur. “Belge
olarak tarih” ise çeşitli filmler, fotoğraflar, eserler, tablolar, grafikler, gazete
ve dergi kupürlerinin anlatıcı, tanıklar veya uzmanlar eşliğinde beyazperdede
sunulmasıdır. “Deney olarak tarih” ise hem dramatik hem de belgesel özellikleri
gösteren, ikisinin bir kombinasyonudur. Tabii bu üç kategoride de tarih, sinemanın
anlatım yöntemleri, teknikleri ve estetik olanaklarıyla yeniden şekillenmekte
ve tarihsel gerçeklik bu defa da sinemasal bir yeniden inşaya uğramaktadır.