İbnü’l-Arabî’nin Fihrist ve İcâze’sinde müstakil bir eser olarak zikrettiği, Risâle fi’l-velâye olarak da bilinen Risâle ilâ ashâbı Şeyh Abdülazîz el-Mehdevî, 590/1193 yılında İbnü’l-Arabî tarafından Tunuslu Şeyh Abdülaziz Mehdevî’nin müridlerine yazılmış bir mektup olup, son yıllarda yapılan çalışmalarda Meşâhidü’l-esrâr’ın mukaddimesi olduğu anlaşılmıştır. İbnü’l-Arabî’nin günümüze ulaşan ilk te’liflerinden biri olan Risâle, Abdülaziz Mehdevî’nin menkıbelerini içeren bir mektup olarak bilinmesine rağmen, ilk sayfasından itibaren Meşâhid’i hangi okuyucu kitlesinin nasıl okuması gerektiğine dair uyarılar, bâzı zor ifâde ve meselelerin anlaşılmasını kolaylaştıracak açıklamalar ve esere gelmiş, gelebilecek eleştirilere karşı cevapları ihtiva etmektedir. Hattâ mektuptaki bâzı ifâdeler, onun Meşâhid’de kullanılan dil ve içeriğe dair akıllarda oluşabilecek soruları cevaplama niyetiyle yazılmış olabileceğini de düşündürmektedir. Risâle, İbnü’l-Arabî düşüncesindeki hâtemiyet, velâyet, nübüvvet ve verâset gibi temel kavramların orijinal formlarının izlerini taşıması, dönemin Endülüs ve Kuzey Afrika ilim çevrelerindeki tartışmalara yapılan atıflar ve savunmacı içeriği ile de dikkat çekici bir metindir. Bu tebliğde Risâle fi’l-velâye’nin Meşâhidü’l-esrâr’a âidiyeti ile ilgili tespitlerin yanında, Risâle’nin içeriğinin İbnü’l-Arabî’nin eserleri, dönemin siyâsî, sosyal, ilmî şartları ve bâzı temel meseleleri ışığında değerlendirilmesi yapılmaya çalışılacaktır.